داستان دختری که نماز نمی خواند

الله سبحانه و تعالی می فرماید:

{و هر کس از یاد من روی بگرداند زندگی تنگ و سختی خواهد داشت، و روز قیامت او را نابینا حشر خواهیم کرد}[۲].

برای عبرت گرفتن از داستان کسانی که توبه می کنند در این جا داستان دختری را ذکر می کنیم که غرق در لذت های دنیایی بود و از عبادت الله سبحانه و تعالی و نماز روی گردانده بود اما با این وجود خواهرش او را نصیحت می کرد و به یاد الله جل وعلا می انداخت.

سپس الله عز و جل او را به راه راست هدایت نمود راهی که به سعادت و خوشبختی ختم می شود و در آن آرامش و طمأنینه نهفته است.

بدون مقدمه شما را با صاحب داستان رها می کنم تا داستانش را تعریف کند؛ او می گوید:

چهره ی خواهرم شروع به رنگ پریدگی کرد، جسمش لاغر شد اما مثل همیشه قرآن کریم را تلاوت می کرد.

وقتی به دنبالش می گشتم او را در جای نمازش می یافتم یا درحال رکوع بود یا سجده و یا اینکه دستانش را به سوی آسمان بلند کرده بود؛ شب و روزش را اینگونه می گذراند حتی در دل شب، نه خسته می شد و نه کوتاهی می کرد.

از خودش می گوید: همیشه به دنبال خواندن مجله های هنرمندان بودم، کتاب های رمان و داستان می خواندم، فیلم نگاه می کردم و همیشه جلو تلوزیون می نشستم تا جایی که زبانزد همه شده بودم و مرا با این صفات می شناختند. واجباتم را کامل انجام نمی دادم، در خواندن نماز کوتاهی کردم.

می گوید: روزی پس از اینکه سه ساعت پشت سرهم به تماشای تلوزیون مشغول بودم آن را خاموش کردم، در همین لحظه صدای اذان از مسجد کنار خانه ی مان بلند شد، به سوی رختخوابم می رفتم که خواهرم مرا از مُصَلایش صدا زد، گفتم: بله، نورا چه می خواهی؟
با لحن تندی به من گفت: تا نماز صبح را نخواندی نخوابی.

گفتم: اووووه، هنوز یک ساعت تا نماز مانده، آن اذانی که شنیدی اذان اول بود.

با لحن محبت آمیزی دوباره صدایم زد، او همیشه این گونه بود حتی قبل از اینکه دچار این بیماری خطرناک شود و در رختخوابش بیفتد…

گفت: هناء! بیا کنارم بنشین. من که هیچ وقت نمی توانستم خواسته اش را رد کنم به سویش رفتم؛ می توانستم راستی و پاکی اش را حس کنم.

به او گفتم: چه می خواهی؟ گفت: بنشین. گفتم: ببین نشستم، بگو چه می خواهی؟

با صدای شیرین و دلنشینش خواند: اعوذ بالله من الشیطان الرجیم:

{هر کسی مرگ را می چشد، و قطعا در روز قیامت مزد اعمال شما را، به کمال خواهند داد و هر کس را از آتش دور سازند و به بهشت داخل کنند به پیروزی دست یافته و این زندگی دنیا جز متاعی فریبنده نیست}[۳]،

لحظه ای سکوت کرد سپس از من پرسید: آیا به مرگ ایمان نداری؟! گفتم: بله ولی الله، آمرزنده و مهربان است.

گفت: آیا ایمان نداری که تو به خاطر تمام اعمال کوچک و بزرگی که انجام داده ای محاسبه می شوی؟! گفتم: بله، ولی الله، آمرزنده و مهربان است و عمر هم طولانی است.

گفت: خواهرکم! آیا از مرگ ناگهانی ترسی نداری؟! مگر هِند از تو کوچکتر نبود که در حادثه ی تصادف وفات کرد و فلانی و فلانی.

خواهرم! مرگ، سن و اندازه نمی شناسد، همه می دانند که مرگ، سبب معینی ندارد و وقت معینی هم نمی شناسد؛

{پس ناگهان در حالی که بی خبرند به سراغشان می آید}[۴].

جواب دادم: من از تاریکی می ترسم و تو الان من را از مرگ ترساندی، حالا چه گونه بخوابم؟! فکر می کردم تو می خواهی بگویی موافقی که همراه ما در تعطیلات به سفر بیایی.

با صدای گرفته ای که با شنیدنش قلبم به لرزه افتاد گفت: شاید امسال به سفر دوری بروم، به جای دیگری به مسافرت می روم! ای هناء! شاید.. ساکت شد سپس گفت: عمر به دست الله است.

با یکدیگر گریه کردیم، به فکر بیماری خطرناکش افتادم و اینکه دکترها به طور پنهانی به پدرم گفته بودند که این بیماری وقت زیادی برایش نگذاشته است؛ اما چه کسی خواهرم را باخبر کرده بود؟ یا شاید هم توقع چنین چیزی را داشت.

به من گفت: به چه چیزی فکر می کنی؟ آیا فکر می کنی من این چیزها را می گویم به خاطر اینکه مریضم! هرگز، شاید عمر من طولانی تر از انسان های سالم دیگر باشد، چه بسیار کسانی که سالم بودند و بدون هیچ بیماری ای مردند و چه بسیارند کسانی که مریض بودند اما سال های طولانی زندگی کردند؛ و تو! و تو تا چه زمانی زندگی خواهی کرد؟!

شاید بیست سال دیگر، شاید بیشتر، اما بعد از آن چی؟! بین ما هیچ فرقی وجود ندارد، همه خواهیم رفت و این دنیا را به سوی بهشت و یا به سوی جهنم ترک یم کنیم، آیا کلام الله یکتا را نشنیده ای:

{و هر کس را از آتش دور سازند و به بهشت داخل کنند به پیروزی دست یافته و این زندگی دنیا جز متاعی فریبنده نیست}[۵،]

گفتم: خواب خوشی داشته باشی و به سرعت به راه افتادم و صدایش را می شنیدم که می گفت: الله هدایتت کند، نمازت را فراموش نکن..

ساعت هشت صبح، صدای در اتاقم را شنیدم، این وقت بیدار شدنم نبود! صدای گریه و صحبت کردن به گوشم رسید، پروردگارا! چه شده است؟! به من گفتند: حال نورا بد شده و پدرت او را به بیمارستان برده است؛ گفتم: انا لله و انا الیه راجعون،

امسال سفری در کار نیست، باید امسال در خانه بنشینیم و انتظار طولانی ای بکشیم! ساعت یک ظهر تلفن خانه زنگ خورد، پدرم بود، گفت: الآن می توانید به ملاقاتش بیایید، سریع حرکت کنید.

به سمت بیمارستان به راه افتادیم، مادرم در راه مدام برایش دعا می کرد، زیرا او دختر نیکوکار و مطیعی بود، هیچ وقت ندیده بودم وقتش را هدر بدهد. وارد بیمارستان شدیم، صحنه های عجیبی وجود داشت؛ یکی ناله سر می داد دیگری درد می کشید، یکی فریاد می زد و دیگری را نگو… آیا خواهرم از اهل دنیا بود یا از اهل آخرت؟!

ارزش سلامتی را هیچ کسی جز کسانی که آن را از دست داده اند نمی داند! از پله ها بالا رفتیم، در اتاق مراقبت های ویژه – آی سی یو – بود. پرستار گفت: پس از بیهوشی الآن حالش بهتر است.

فقط به یک نفر اجازه ی داخل شدن می دادند. مادرم وارد اتاقش شد، از پشت پنجره به آن ها نگاه می کردم؛ چشمانش را می دیدم، به مادرم که کنارش ایستاده بود نگاه می کرد. مادرم بیرون آمد، نتوانست جلو گریه اش را بگیرد. سپس به من اجاره دادند که وارد شوم و گفتند نباید زیاد در پیشش بمانم.

رفتم داخل، گفتم: نورا! حالت چه طور است؟ دیشب حالت خوب بود، چه اتفاقی افتاد؟!

پس از اینکه دستم را فشرد گفت: الآن الحمدلله خوبم؛ گفتم: الحمدلله اما دستت سرد است!

کنار تختش نشستم، دستم را روی ساق پایش گذاشتم، دستم را کنار زد.. گفتم: ببخش اگر اذیت شدی.

گفت: نه هرگز، فقط به یاد کلام الله تعالی افتادم:

{و ساق های پا در هم پیچیده شوند. آن روز روز راندنش به سوی پروردگار توست}[۶].

گفت: هناء! باید برای من دعا کنی، شاید در چند روز آینده دیگر نباشم.

پس از شنیدن حرف هایش اشکی از چشمم افتاد و شروع کردم به گریه. نمی دانستم در کجا هستم، به گریه کردن ادامه دادم تا جایی که پدرم بیشتر از اینکه نگران نورا باشد نگران من بود. چون عادت نکرده بودند که من گریه کنم و گوشه گیر شوم، با غروب خورشید آن روز غمگین، سکوت طولانی ای در خانه ی مان حکفرما بود.

دختر خاله ام نزدم آمد سپس دختر عمه ام آمد.. همه چیز به طور سریع و پشت سرهم اتفاق افتاد، رفت و آمد در خانه ی مان زیاد شد، صداها درهم پیچیدند.. فقط یک چیز را فهمیدم: نورا وفات کرد، نورا وفات کرد! نمی توانستم تشخیص بدهم چه کسی آمده است و نمی دانستم چه می گویند، یا الله! من کجا هستم؟! چه اتفاقی دارد می افتد؟!

حتی نمی توانستم گریه کنم، بعد از آن به من خبر دادند که پدرم مرا نزد خواهرم برد تا با او وداع کنم و من او را بوسیدم، بعد از آن هیچ چیز را به یاد نمی آوردم مگر یک چیز:

زمانی که به سویش نگاه کردم دیدم که بر بستر مرگ دراز کشیده، کلامش را به یاد آوردم که می خواند:

{و ساق های پا در هم پیچیده شوند}

این جا بود که حقیقیت را دانستم! دانستم که او ..{آن روز روز راندنش به سوی پروردگار توست}.

آن شب به سمت مصلای تاریکش رفتم و در آنجا نشستم، نیمه ی دومم را به یاد آوردم، ما دو نفر دوقلو بودیم! به یادآوردم کسی را که با غم هایم شریک می شد، کسی که در سختی ها مرا همراهی می کرد، کسی را که برایم دعای خیر و هدایت می کرد، چه قدر گریه کردم زمانی که یادم افتاد برایم از مرگ، حساب و کتاب سخن می گفت.

پس از آن از کوتاهی کردن در نمازهایم خیلی پشیمان بودم، به خاطر روزهایی که از دستم رفته بود و وقتم را برای انجام گناهان سپری کرده بودم بسیار گریه کردم و افسوس خوردم؛ الله تعالی مرا هدایت نمود.

از الله سبحانه و تعالی می خواهیم که ما را به راه راست هدایت و بر آن ثابت قدم نگاه دارد و به ما اسلوب زیبایی برای دعوت به سوی حق عطا نماید.

اللهم ربنا آمین، یا رب العلمین!